Ρούντι Ρινάλντι : Το υπαρξιακό πρόβλημα της Ελλάδας και οι δυστοπίες του 21ου αιώνα

Πιστεύω ότι για να καταλάβουμε και να ερμηνεύσουμε τον κόσμο όπως εξελίσσεται σήμερα-παρά τη θέλησή του βέβαια- χρειάζεται μια τόλμη πού δεν την έχουμε , ίσως να την είχαμε κάποτε και να την χάσαμε. Χρειάζεται να απελευθερώσουμε την σκέψη μας από δεσμά πού δεν τής επιτρέπουν να αγγίξει το βάθος των πραγμάτων. Είμαστε δέσμιοι/-ες τής πολιτικής ορθότητας πού τόσο απεχθανόμαστε και στοχοποιούμε αλλά ελάχιστα καταφέρνουμε να λειτουργήσουμε έξω από τα όρια πού μάς βάζει. Και δεν εννοώ αυτή πού μάς βάζει η ελίτ και οι υπόδουλες κυβερνήσεις. Αυτή μπορεί να την ξεπερνούμε καμιά φορά φτάνοντας και στο αντίθετό της. Έχω δει για παράδειγμα, ένα παράδειγμα τής επικαιρότητας, στο όνομα τού «αντιγουοκισμού» να ξαναζωντανεύει η πιο άγρια φαλλοκρατία πού είχα χρόνια να την συναντήσω έτσι ανοιχτά εκφρασμένη, κι αν κάποια γυναίκα πήγαινε να διαμαρτυρηθεί, να δέχεται επίθεση « μπα, είσαι κι εσύ με το “me too”; Όχι, όχι να λέει τρομαγμένη. Γιατί, δεν προλαβαίνει να επιβληθεί μια επίσημη και κατ’ εντολή «ορθότητα», η οποία μπορεί και να επιβάλλεται και με χρήση ποινικών μέσων και απειλών σ’ αυτούς πού την παραβιάζουν, και δημιουργείται αμέσως το αντίδοτό της το οποίο λειτουργεί κι αυτό, κι ας είναι μέσα στο «κίνημα», με τούς ίδιους εκβιαστικούς κανόνες. Εύκολα μιλάμε ενάντια στα κυβερνητικά αποφθέγματα αλλά δεν τολμάμε να πούμε κάτι, ίσως και να μην τολμούμε να το σκεφτούμε, πού θα μάς απομονώσει από τούς φίλους και τούς συνοδοιπόρους μας, να στραφούμε ενάντια στην «άλλη ορθότητα», αυτή πού δημιουργείται για να αντιπαρατεθεί στην επίσημη αλλά λειτουργεί με τούς δικούς της κανόνες.
Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα κατά τη γνώμη μου και αυτό πού έχει προτεραιότητα να ξεπεραστεί σήμερα- και κατά έναν περίεργο τρόπο, αυτό πού βρίσκει σύμφωνους και τις κυβερνητικές ελίτ αλλά και τούς αντιπάλους τους, είναι ο φόβος μήπως κατηγορηθούμε για συνομωσιολογία. Και περιμένω από τον εξαιρετικό κ. Ρούντι Ρινάλντι να τολμήσει και σ’ αυτό το επίπεδο. Παρατηρώντας αυτά πού συμβαίνουν δεν ξέρω γιατί πρέπει να θεωρήσουμε απαράδεκτες, αντιεπιστημονικές και απολίτικες τις απόψεις πού μιλάνε για συνειδητά σχέδια αποπληθυσμού (με δολοφονικές πρακτικές ),και ολικής «αποικιοποίησης» των ανθρώπων μέχρι ψυχικής εξόντωσής τους. Είναι υποθέσεις; Μα και στις πιο ξεκάθαρες πολιτικές αναλύσεις δεν προχωράμε με υποθέσεις για το τι επιδιώκουν οι πρωταγωνιστές των γεωπολιτικών παιχνιδιών, έστω με πιο συμβατικούς πολιτικούς όρους; Τι είναι αυτή η φάρα για παράδειγμα πού μαζεύεται στο Νταβός; Εκπρόσωποι κυβερνήσεων αλλά και εταιρειών αλλά και μεμονωμένα άτομα (Μπιλ Γκέιτς, Κλάους Σβαμπ, Σόρος κ.λ.π.)πού παίρνουν τον λόγο και τοποθετούνται σα να είναι κράτη από μόνοι τους; Ποιος τούς έχει εξουσιοδοτήσει να μιλούν για την πορεία τού κόσμου, σε ποιόν δίνουν λόγο; Σε τι βαθμό ελέγχουν και χρηματοδοτούν μια τεχνολογία με σκοτεινούς στόχους; Πόσο απίθανο είναι να συνωμοτούν; Θα πιστέψουμε ότι όλοι αυτοί λειτουργούν με ανοιχτές συνελεύσεις, αποφασίζουν αμεσοδημοκρατικά και δημοσιεύουν τις αποφάσεις τους στην Διαύγεια; Γιατί σε μάς είναι απαγορευμένη η συνωμοσιολογία;