K. Λαμπρόπουλος: Το επικίνδυνο πλαίσιο του διαφαινόμενου Ελληνοτουρκικού Διαλόγου

Ο Κωνσταντίνος Λαμπρόπουλος , Ανώτερος Στρατηγικός Αναλυτής, Συνδιευθυντής του Athens Hub του Οργανισμού Geneva Centre for Security Policy, μιλώντας στον 98.4 , έκανε λόγο για την διαμόρφωση με επισπεύδουσα την Ελλάδα, ενός επικίνδυνου πλαισίου, για τον διαφαινόμενο Ελληνοτουρκικό διάλογο . Όπως σημειώνει χαρακτηριστικά , όταν προαναγγέλλεις υποχωρήσεις απ τις πάγιες θέσεις, όταν θεωρείς εφαλτήριο διαπραγμάτευσης θέματα κυριαρχίας και κυριαρχικών δικαιωμάτων, όταν σχετικοποιείς την απομείωση της εθνικής κυριαρχίας, τότε το μόνο που δύνασαι να διαπραγματευτείς είναι το μέγεθος της ήττας. Και δεν υπάρχει καμία νομιμοποίηση για κάτι τέτοιο γιατί δεν ετέθη καν στη προεκλογική περίοδο. Δυστυχώς, όπως υπογραμμίζει, επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά, απ τα πιο επίσημα χείλη αυτό που γράφει εδώ και 4 χρόνια.. ότι η Ελλάδα έχει ως στρατηγικό στόχο την Ύφεση και τις Σχέσεις Καλής Γειτονίας με τη Τουρκία ανεξαρτήτως Τιμήματος.

Ένα απ τα πλέον επικίνδυνα που ακούστηκαν στη περίφημη συνέντευξη, του Έλληνα Πρωθυπουργού, είναι η απάλειψη της πρόσφατης συμπεριφοράς της Τουρκίας χάριν ενός restart άνευ όρων και μιας αναζήτησης “τολμηρής” ατζέντας. Δεν μηδενίζεται ο ιστορικός χρόνος ποτέ σε μια διαπραγμάτευση αφενός, αφετέρου το συνολικό πλαίσιο που τίθεται συν-καθορίζει το αποτέλεσμα. Όταν αναφερόμαστε σε πολιτικό διάλογο τότε αναπόφευκτα εισέρχεται ο παράγων ισχύς και οι έννοιες της συμμετρίας ή της ασυμμετρίας ισχύος. Ακόμα και αν ο απώτερος στόχος είναι η ύφεση πάντα πρέπει να χρησιμοποιείς ως όπλο τη διαδικασία (process) για να ισχυροποιείς τη θέση σου.

Όταν την αναβαθμίζεις σε peer to peer χωρίς το παραμικρό αντάλλαγμα χωρίς τη παραμικρή κύρωση για προηγούμενη επιθετική συμπεριφορά τότε ως χώρα καθίστασαι εξ υπαρχής σε καθεστώς αδυναμίας. Επιπρόσθετα το μοτίβο της Προσωπικής Διπλωματίας( Personal Diplomacy) καθίσταται επικίνδυνο για τη χώρα που το υιοθετεί γιατί το πρόσωπο αναγορεύεται σε καθοριστικό δρώντα. Δυστυχώς στην Ελλάδα ούτε τα βασικά δεν τηρούνται. Επισημαίνει τέλος, πως στην Ελλάδα της Ύστερης Μεταπολίτευσης διαστρεβλώθηκε πρωτίστως η έννοια του Πατριωτισμού.

Αρχικά ξεκίνησε να υπεισέρχεται στον δημόσιο διάλογο μια προβληματική ανάγνωση, ένα κακέκτυπο του Συνταγματικού Πατριωτισμού του Χάμπερμας που κυριάρχησε στο δεύτερο μισό του Ψυχρού Πολέμου στη Δυτική Γερμανία ως σοσιαλδημοκρατικό αντίδοτο στον κλασικό Γερμανικό εθνικισμό και για να απαλυνθεί το αίσθημα ταπείνωσης των Γερμανών προερχόμενο από τη τετραπλή κατοχή μετά τον Πόλεμο.

Στα Ελληνοτουρκικά, δεν υιοθετήθηκε μόνο ο κατευνασμός αλλά και μια άθλια ανιστόρητη και επικίνδυνη αντίληψη ότι η Ελλάδα είναι το κακομαθημένο παιδί της Ιστορίας και έλαβε παραπάνω απ όσα δικαιούτο ειδικά στο Αιγαίο. Έκτοτε απ τα τέλη της δεκαετίας του 90, ακούγονται διάφορα φληναφήματα του τύπου δημοκρατικός πατριωτισμός ή ρεαλιστικός πατριωτισμός. Τελευταία βγήκε και ο “πατριωτισμός της ευθύνης” ο οποίος αποτελεί το απαύγασμα της διχαστικής εργαλειοποίησης του όρου για πολιτικούς σκοπούς.

Οι “υπεύθυνοι” και οι “υπερπατριώτες” σαν να λέμε, οι “προοδευτικοί” και οι “οπισθοδρομικοί αναχρονιστές”..Διχασμός απ τη καλύτερη εργαλειοθήκη που θα ζήλευαν και οι Σοβιετικοί. Ο Πατριωτισμός είναι ένας και ενιαίος και αφορά την “ΑΔΟΛΗ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΗ ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΔΙΑΛΛΑΞΙΑ ΕΝΑΝΤΙ ΚΑΘΕ ΞΕΝΗΣ ΚΑΙ ΕΓΧΩΡΙΑΣ ΕΠΙΒΟΥΛΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ”. Σημαίνει προπάντων Αταλάντευτη Στάση Υπεράσπισης των Εθνικών Δικαίων και Συμφερόντων. Δεν αφορά τυχοδιωκτισμούς ούτε ανέξοδες κορώνες. Εμπεριέχει τον Ορθολογισμό και την ορθή Ανάγνωση του Περιβάλλοντος.