Γ. Κασιμάτης : Με «άλλοθι» την Πανδημία το σύστημα αλλάζει τον ρόλο των κοινωνιών.

Ο ομότιμος καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου Γιώργος Κασιμάτης, μιλώντας στον 98.4 εκτίμησε ότι στο όνομα της προστασίας της δημόσιας υγείας, ένα σύστημα υπερεθνικό που υπερβαίνει κοινωνίες και κράτη, επιχειρεί να διαμορφώσει μια νέα πραγματικότητα , στην οποία οι κυβερνήσεις ιδίως των ισχυρών χωρών επίσης εργαλειοποιούν την πανδημία για να λαμβάνουν αποφάσεις υπερβαίνοντας ακόμη και συνταγματικές επιταγές. Όπως ξεκαθάρισε, ασφαλώς ένα κράτος για προστατέψει τους πολίτες του και την ζωή τους, ως υπέρτατο αγαθό , μπορεί να λαμβάνει περιοριστικά μέτρα για λόγους δημόσιας υγείας. Όμως αυτά τα μέτρα θα πρέπει να είναι τεκμηριωμένα απόλυτα, με διαφάνεια και στοιχεία , διαφορετικά είναι εκτροπή από τις συνταγματικές πρόνοιες. Τα μέτρα για την COVID-19, αναρωτήθηκε, αν και κατά πόσο είναι ανάλογα της προστασίας που υποτίθεται ότι θα παρέχουν στον πληθυσμό ή αν είναι δυσανάλογα των δυσμενών έως καταστροφικών επιπτώσεων στο σύνολο της κοινωνίας. Ο κ. Κασιμάτης , αναφέρθηκε ακόμη για το νέο πλαίσιο που διαμορφώνεται στη κοινωνία με μέτρα καταστολής και ελέγχου, υποστηρίζοντας ότι επιχειρείται συνολικά μία ανα-διευθέτηση δικαιωμάτων και ελευθεριών των κοινωνιών , από ένα υπερεθνικό σύστημα που δρώντας πλέον ανεξέλεγκτα, επιχειρεί να καθυποτάξει ακόμη και τους επιστήμονες, δίνοντας χροιά αναγκαιότητας στα μέτρα που επιλέγει πολιτικά , τα οποία η επιστήμη με τους δικούς της όρους δεν θα μπορούσε να τα υποστηρίξει. Θέση πήρε και για την ακραία πόλωση που δημιουργείται στη κοινωνία το τελευταίο διάστημα έναντι των διαρκώς μέτρων επιτήρησης, τονίζοντας ότι η βία που υπάρχει ακόμη και στους νόμους, αντιμετωπίζεται με ένα πρόταγμα συλλογικής αντίστασης κι όχι με βία που μπορεί να καταστεί άλλοθι για ακόμη πιο σκληρά μέτρα από την εκάστοτε κρατική εξουσία. : Με «άλλοθι» την Πανδημία το σύστημα αλλάζει τον ρόλο των κοινωνιών, σημείωσε και οι πολίτες πρέπει να μην καταπίνουν αμάσητες τις πληροφορίες αλλά να ζητούν πειστικά στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι τα μέτρα που λαμβάνονται , είναι προς όφελος των κοινωνιών και όχι δυσανάλογα σε κόστος για αυτές έναντι του οφέλους που υποτίθεται ότι επιφέρουν.