Δημ. Χριστόπουλος : Η Λεπτή Ισορροπία Υγειονομικής Κρίσης , Ελευθερίας, Υπακοής και Ισότητας.

 Ο καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Δημήτρης Χριστόπουλος, μιλώντας στον 98.4 με αφορμή τους περιορισμούς που επιβάλλει η εκτελεστική εξουσία για την αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης, σημείωσε με έμφαση πως όταν  περιορίζεται η ελευθερία, όπως σήμερα, ο μόνος τρόπος για να αντέξει το δημοκρατικό-φιλελεύθερο κράτος είναι να αυξάνει η ισότητα. Οι πολίτες σε μια δημοκρατικά οργανωμένη πολιτεία ,   δέχονται την πειθαρχία ως ηθική υποχρέωση και όχι ως εξωγενή καταναγκασμό  και χρειάζεται να εισπράξουν ότι η πειθάρχησή τους δεν υπηρετεί μόνο την αποτελεσματικότητα αλλά και τη δικαιοσύνη. Κανείς δεν ανέχεται εύκολα την άνιση, άδικη αποτελεσματικότητα. Προϋπόθεση για να αποδεχτούμε τον περιορισμό των ελευθεριών μας είναι να περιορίζονται οι ελευθερίες όλων με δίκαιο και αναλογικό τρόπο. Να υπάρχει ισότητα στον περιορισμό της ελευθερίας μας. Αν περιορίζονται οι ελευθερίες κάποιων, ενώ οι οικονομικές ελευθερίες άλλων μένουν ανέγγιχτες, αν το εισόδημα κάποιων εκμηδενίζεται, ενώ άλλων αυξάνεται ή μένει αλώβητο, τότε η όποια επίκληση ισότητας δεν πείθει. Ενισχύεται η αδικία και τότε η πειθαρχία δεν είναι προϊόν πειθαναγκασμού αλλά απλώς φόβου. Όσο η αδικία μεγαλώνει, τόσο η εμπιστοσύνη μειώνεται. Αν εξατμιστεί, τότε η υπακοή παύει να είναι καθήκον. Είμαι διατεθειμένος, είπε, ως δημόσιος λειτουργός,  να θεωρήσω θεμιτή τη μείωση του μισθού μου, αρκεί να μη βλέπω δίπλα μου άλλους να πλουτίζουν και ενώ άλλοι καταρρακώνονται. Συστατικό στοιχείο , είπε ο Δημήτρης Χριστόπουλος , είναι όχι  να είμαι πειθήνιος υπήκοος, αλλά για να είμαι πολίτης μιας κοινότητας που δεν αντέχει μόνο υπομένοντας τα μέτρα αλλά αντέχει και στην κριτική τους. Την κάθε κριτική. Από πού ακούστηκε ξαφνικά ότι η κριτική πρέπει να είναι «βάσιμη», «υπεύθυνη» ή «καλοπροαίρετη»; Η κριτική είναι ό,τι είναι οι άνθρωποι. Φορέας βάσιμων ή αβάσιμων δοξασιών, υπεύθυνων ή ανεύθυνων προσδοκιών και πάει λέγοντας. Ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι σαχλαμάρα νομίζει ‒ και να υπόκειται ως και στη δημόσια χλεύη γι’ αυτό. Όταν σφίγγουν, βέβαια, τα πράγματα υπάρχει αυξημένη απαίτηση για σοβαρότητα, αλλά κι αυτό δεν είναι ακαταμάχητο. Η ελαφρότητα είναι ανυπέρβλητη. Πάντως, είναι το μονάκριβο όπλο της κριτικής, που μας επιτρέπει να διακρίνουμε τις μεν από τις δε. Με σιωπή, όπως θέλει ο Ούγγρος πρωθυπουργός, δεν διακρίνει κανείς τίποτα. Tα μέτρα δεν τα παίρνει μια κυβέρνηση μόνο στο όνομα της αντιμετώπισης της υγειονομικής απειλής. Τα παίρνει στο όνομα ενός λαού. Σε μια συνθήκη έκτακτης ανάγκης είναι εύλογο η εκτελεστική εξουσία να παίρνει το πάνω χέρι. Όμως, όσο αναμενόμενο είναι αυτό, άλλο τόσο αναγκαίο είναι να υπάρχει κριτική και συζήτηση. Το να τίθενται διλήμματα είναι η πεμπτουσία της δημοκρατίας. Η κριτική, λοιπόν, είναι στο πρόγραμμα της δημοκρατίας. Απαραιτήτως.  Το γεγονός ότι το ελληνικό Κοινοβούλιο δεν λειτουργεί κανονικά είναι κακή στιγμή της δημοκρατίας μας. Όλοι, και οι πιο αδαείς, κουτσά- στραβά, μάθανε να χειρίζονται μια πλατφόρμα τηλεδιάσκεψης. Γιατί να μην μπορούν οι επιτροπές και η ολομέλεια της Βουλής να λειτουργήσουν έτσι; Όταν η εκτελεστική εξουσία μαθαίνει να λειτουργεί χωρίς έλεγχο εθίζεται και για τον λόγο αυτό η λειτουργία της Βουλής αφορά αποκλειστικά τον έλεγχο της εκτελεστικής εξουσίας. Όταν περιορίζεται η ελευθερία, όπως σήμερα, ο μόνος τρόπος για να αντέξει το δημοκρατικό-φιλελεύθερο κράτος είναι να αυξάνει η ισότητα.