Ηλίας Κουσκούβελης: Αποτροπή και Διπλωματικός Μαραθώνιος

Οι αποσιωπήσεις Σημίτη για το Ελσίνκι Ο καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, Ηλίας Κουσκουβέλης , μιλώντας στον 98.4 ανέλυσε γιατί το σύστημα Ερντογάν δεν λειτουργεί γεωπολιτικά με όρους εσωτερικής κατανάλωσης, αλλά δρα με στρατηγική βάθους διεκδικώντας το ρόλο περιφερειακής δύναμης και παίχτη μεγάλου βεληνεκούς , με τρόπο που ευθέως επιζητά το πλήγμα στα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα και την κυριαρχία, όσο θα αντιλαμβάνεται την υποχωρητικότητα μας χωρίς όρια και κόκκινες γραμμές ως επιλογή κατευνασμού. Όπως σημείωσε η Ελλάδα για να αποτρέψει περαιτέρω κλιμάκωση σε σημείο πολεμικής αναμέτρησης, θα πρέπει να στείλει με ευκρίνεια το μήνυμα ότι διαθέτει και διαθέτει ισχυρή δύναμη αποτροπής. Ορθώς επιλέγουμε τον διπλωματικό μαραθώνιο καταδεικνύοντας το ρόλο ταραξία και ολοκληρωτικών διαθέσεων της Τουρκίας στην περιοχή, αλλά θα πρέπει ταυτόχρονα η αποτροπή μας με την επίδειξη ισχύος να γίνει άμεσα αντιληπτή από την απέναντι πλευρά. Η συζήτηση για προσφυγή στην Χάγη σε αυτή τη φάση είναι άκαιρη, πολύ περισσότερο που η Τουρκία δεν το συζητά καν ή αν το συζητούσε θα έβαζε πλειάδα θεμάτων κι όχι μόνο της υφαλοκρηπίδας. Ο Ηλίας Κουσκουβέλης , αναφερόμενος στο άρθρο Σημίτη και τις αιτιάσεις του ότι χάθηκε από την κυβέρνηση Καραμανλή η ευκαιρία της απόφασης της Συνόδου στο Ελσίνκι που ο ίδιος κληροδότησε , τόνισε ότι ο πρώην πρωθυπουργός λέει την μισή αλήθεια , αφού ναι μεν για την Κύπρο ήταν μία τεράστια επιτυχία, όμως σε σχέση με την Τουρκία, η διατύπωση του Ελσίνκι όσον αφορά τα ελληνοτουρκικά, , προσέφερε στην Άγκυρα πολύτιμο δώρο. Με την υπογραφή της Αθήνας η ΕΕ αναγνώρισε ότι υπάρχει εκκρεμής συνοριακή διαφορά μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Πάγια ελληνική θέση από το 1974 ήταν πως η μόνη διαφορά με την Τουρκία είναι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Όλα τα άλλα προβλήματα δημιουργούνται από τις μονομερείς επεκτατικές διεκδικήσεις της Τουρκίας. Όταν, λοιπόν, το 1999 αναγνωρίζεις την ύπαρξη συνοριακής διαφοράς, ουσιαστικά αναγνωρίζεις εμμέσως πλην σαφώς ότι υφίστανται “γκρίζες ζώνες”. Όπως είπε ο Ηλίας Κουσκουβέλης , με τον τρόπο αυτό υπονομεύθηκε και το χαρτί της παραπομπής στο Διεθνές Δικαστήριο. Εάν ποτέ η Άγκυρα αποδεχόταν την παραπομπή στη Χάγη, το Δικαστήριο θα ζητούσε από τα δύο μέρη να πουν ποια είναι η επικράτεια του καθενός, ώστε με βάση αυτές να οριοθετήσει την υφαλοκρηπίδα. Ο Σημίτης δεν κάνει, βεβαίως, καμία αναφορά σ’ αυτή την παγίδα. Αντιθέτως, μιλάει για χαμένη ευκαιρία και κινδυνολογεί, αποδίδοντας εμμέσως πλην σαφώς τις τωρινές απειλές της Τουρκίας σ’ εκείνη τη “χαμένη ευκαιρία”. Είναι αξιοσημείωτο, μάλιστα, πως στο άρθρο του αναφέρεται σε «εκκρεμείς διαφορές» κι όχι σε «επίλυση κάθε εκκρεμούς συνοριακής διαφοράς», όπως είναι η ακριβής μετάφραση του επίμαχου σημείου των συμπερασμάτων της συνόδου κορυφής. Αποκρύπτει (με ενοχή;) την κρίσιμη λέξη “συνοριακή”.Κάποιος θα μπορούσε να ισχυρισθεί ότι ο όρος “συνοριακή” δεν αφορά τις “γκρίζες ζώνες”, αλλά τα χωρικά ύδατα (αιγιαλίτιδα ζώνη) και την υφαλοκρηπίδα. Αυτό δεν ισχύει. Τα όρια της υφαλοκρηπίδας δεν αποτελούν σύνορο και ως εκ τούτου η υπαρκτή διαφορά αναφορικά με την οριοθέτηση δεν είναι και δεν είχε ποτέ χαρακτηρισθεί “συνοριακή”.