Στ. Λυγερός : Η Τουρκία δεν αμφισβητεί τις διεθνείς συνθήκες , απλά τις ερμηνεύει όπως την βολεύει.

Ο αρθρογράφος και αναλυτής , επικεφαλής του slpess.gr Σταύρος Λυγερός , μιλώντας σήμερα στον 98.4 εξήγησε αρχικά ότι οι δηλώσεις του αναπληρωτή Συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας του Πρωθυπουργού , Θάνου Ντόκου, μπορεί ορθώς να θεωρήθηκαν προαναγγελία πρωτοβουλιών στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής, ή τουλάχιστον δηλώσεις που σκοπό είχαν να μετρήσουν αντιδράσεις. Το εάν αυτά ισχύουν θα το δείξει ο χρόνος. Αυτό που μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα είναι ότι ο κ. Ντόκος είναι και γνώστης και ευφυής και όπως άλλωστε ο ίδιος άφησε σαφώς να εννοηθεί, όσα είπε τα είπε με άνωθεν έγκριση. Κατά τον Σταύρο Λυγερό πάντως το ελληνικό πολιτικό σύστημα διαχρονικά, δείχνει να αγνοεί ή ενώ το ξέρει για λόγους κατευνασμού να κάνει πως δεν το καταλαβαίνει ότι στην ουσία η Τουρκία ότι λέει πως δεν είναι αναθεωρητική δύναμη, εννοεί ότι , επισήμως η Τουρκία δεν λέει πως οι συνθήκες που καθορίζουν τα σύνορά της είναι άδικες και ως εκ τούτου πρέπει να αναθεωρηθούν. Με άλλα λόγια, η Τουρκία δεν συμπεριφέρεται όπως η Γερμανία μετά τη Συνθήκη των Βερσαλιών, ή η Βουλγαρία μετά τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου. Η Συνθήκη της Λωζάννης, άλλωστε, συνομολογήθηκε μετά από νίκη των Τούρκων και όπως είναι γνωστό οι συνθήκες που ακολουθούν τους πολέμους ευνοούν τους νικητές. Η Τουρκία πολύ απλά αντί να αμφισβητεί ερμηνεύει τις συνθήκες όπως την βολεύει !Δεδομένου ότι μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο επικράτησε διεθνώς το δόγμα της μη αλλαγής των συνόρων (Τελική Πράξη του Ελσίνκι), η Άγκυρα κατανόησε εγκαίρως ότι δεν θα είχε τύχη εάν υιοθετούσε την παραδοσιακή αναθεωρητική-επεκτατική ρητορική. Γι’ αυτό και καινοτόμησε. Αντί να αμφισβητεί τις συνθήκες, άρχισε να τις ερμηνεύει κατά τρόπο που εξυπηρετούσε τα επεκτατικά σχέδιά της, έστω κι αν η ερμηνεία της ήταν καταφανώς αυθαίρετη. Αυτό άρχισε με τον ισχυρισμό ότι τα νησιά δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα στη δεκαετία του 1970 και με άλλες διεκδικήσεις, οι οποίες είχαν κοινό παρονομαστή την επιδίωξη διχοτόμησης του Αιγαίου. Στη δεκαετία του 1990 έγινε ποιοτικό άλμα με τη θεωρία των “γκρίζων ζωνών”, όπου για πρώτη φορά ο τουρκικός επεκτατισμός διεκδίκησε όχι κυριαρχικά και διοικητικά δικαιώματα της Ελλάδας, αλλά ελληνικό έδαφος.

Η μέθοδος της Άγκυρας είναι δοκιμασμένη και τα γεγονότα δείχνουν ότι αποδίδει. Πρώτα καταγράφει δημοσίως την επεκτατική διεκδίκησή της σαν “νόμιμη απαίτηση”. Στη συνέχεια την αναγορεύει σε συστατικό στοιχείο της διπλωματικής ρητορικής της, με στόχο να καλλιεργήσει διεθνώς την εντύπωση πως πρόκειται για κάποια διαφορά. Όταν με την πάροδο του χρόνου καταφέρει να μετατρέψει στη συνείδηση της διεθνούς κοινότητας τη μονομερή επεκτατική διεκδίκησή της σε “διμερή διαφορά”, ζητάει διαπραγματεύσεις.Για το πόσο αποδίδει η τουρκική τακτική φαίνεται από το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πολιτικού συστήματος, των Μίντια και των πανεπιστημιακών μιλάει για “ελληνοτουρκικές διαφορές”. Η παραδοσιακή ελληνική θέση ότι η μόνη διαφορά είναι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και πως όλα τα άλλα είναι μονομερείς τουρκικές επεκτατικές διεκδικήσεις έχει υποχωρήσει. Εξ ου και ο αναπληρωτή Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας μιλάει για ελληνοτουρκικές διαφορές, όπως και το ΕΛΙΑΜΕΠ του οποίου ήταν για πολλά χρόνια διευθυντής.Η τάση της διεθνούς κοινότητας σε περιπτώσεις διμερών διαφορών είναι να ωθεί τις δύο πλευρές σε διαπραγματεύσεις. Εκμεταλλευόμενη ακριβώς αυτή την τάση, η Άγκυρα εμφανιζόταν σαν η “διαλλακτική” πλευρά που επιδιώκει την επίλυση της “διαφοράς” με συμβιβασμό. Το γεγονός ότι από έναν τέτοιο συμβιβασμό η Τουρκία έχει μόνο να κερδίσει και η Ελλάδα έχει μόνο να χάσει μετατρεπόταν σε “λεπτομέρεια” στα μάτια της Δύσης, κριτήριο της οποίας ήταν η θεώρηση πως η γειτονική μας χώρα είναι γεωπολιτικά σημαντικότερη από την Ελλάδα.Για να στηρίξει τον ισχυρισμό της ότι τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα κι ότι ένας μεγάλος αριθμός ελληνικών νησιών είναι “γκρίζες ζώνες” ή και τουρκικά, η Άγκυρα (από την εποχή του μετακεμαλικού καθεστώτος μέχρι σήμερα) επικαλείται τραβηγμένες από τα μαλλιά νομικές ερμηνείες του διεθνούς δικαίου και των υφιστάμενων συνθηκών. Γι’ αυτό οι Τούρκοι επίσημοι είναι πρόθυμοι να δηλώσουν ότι η χώρα τους δεν είναι ούτε αναθεωρητική, ούτε επεκτατική. Αυτά που διεκδικούν, άλλωστε, τα εμφανίζουν σαν δικά τους!