Δημ. Χριστόπουλος : Η πραγματική πρόκληση για Δημόσια Παιδεία σε όλες τις βαθμίδες

Ο Δημήτρης Χριστόπουλος καθηγητής Πολιτειολογίας στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου και Κοσμήτορας της Σχολής Πολιτικών Επιστημών, μιλάει στον 98.4 για την ανάγκη μιας συνολικότερης πρότασης ανασυγκρότησης της δημόσιας εκπαίδευσης πρέπει να ξεκινάει κυρίως από τα κάτω, σε όλες τις βαθμίδες της δημόσιας εκπαίδευσης. Αυτή όπως λέει , θα πρέπει να είναι η συνολική απάντηση στην πολιτική πρόκληση και θεώρηση της κυβερνητικής πλειοψηφίας, εδώ και τώρα να φέρει τα ιδιωτικά πανεπιστήμια στην Ελλάδα, ακόμη και χωρίς Συνταγματική αναθεώρηση, παρακάπτοντας το Σύνταγμα , αφού οι θεσμικές διαδικασίες δεν της βγαίνουν πλειοψηφικά. Όπως λέει, οι υπερασπιστές του δημόσιου χαρακτήρα έως την ανώτατη εκπαίδευση, πρέπει με ειλικρίνεια και αυτοκριτικά , να πουν στη κοινωνία πως η δική τους χρόνια αδράνεια, επιτρέπει σήμερα πολιτικά και παρά  το Σύνταγμα , στη ΝΔ να θέτει θέμα λειτουργίας ιδιωτικών πανεπιστημίων. Υπενθυμίζει , πως η ρήση στο βιβλίο 300 σελίδων του 2007 του Συνταγματολόγου Νίκου Αλιβιζάτου, που έγραφε  :«Στην αναθεώρηση του Συντάγματος, αν τελικά προχωρήσει, το καταστροφικότερο σενάριο θα ήταν να επιτραπεί η άνευ όρων ίδρυση ιδιωτικών ΑΕΙ  , χωρίς ταυτόχρονα να καταργηθούν τα δεσμά που το σημερινό άρθρο 16 επιβάλλει στη λειτουργία του δημοσίου πανεπιστημίου». Όμως , όπως λέει, αυτό συμβαίνει σήμερα και μάλιστα και με γνωμοδότηση του κ. Αλιβιζάτου, που έφτασε στο σημείο να αναιρεί ο ίδιος το βιβλίο του και μάλιστα χωρίς καν αναθεώρηση. Ο κ. Χριστόπουλος σημειώνει , πως, τα μεν δημόσια πανεπιστήμια συνεχίζουν να ποδηγετούνται από τις συγκυριακές επιλογές της εκάστοτε ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας, ενώ τα «μη κερδοσκοπικά» πανεπιστήμια έρχονται. Θα έλεγε ο θιασώτης τους, «μα δεν είναι ιδιωτικά, είναι μη κερδοσκοπικά», ωστόσο το επιχείρημά του δεν θα μπορούσε να πείσει ακόμη και τον πιο καλοπροαίρετο υπερασπιστή τους. Οι ελάχιστοι που βάζουν χρήμα για να το δωρίσουν και όχι για να το αυξήσουν θα μπορούσαν να το κάνουν πρωτίστως στο δημόσιο πανεπιστήμιο, όπως γίνεται παντού στον κόσμο (και στην Ελλάδα παλαιότερα από τους εθνικούς ευεργέτες). Η πολιτική απάντηση στην οποία καταλήγω είναι ότι αν τυχόν εμπιστευθεί κανείς στη συγκεκριμένη κυβέρνηση που νιώθει ειλικρινή αλλεργία απέναντι σε οτιδήποτε δημόσιο, την ιδιωτικοποίηση πανεπιστημίων έστω και επικουρικά ως προς το δημόσιο, θα οδηγηθούμε σε μια κατάσταση όπου οι ρόλοι θα αντιστραφούν: κάποια επιλεγμένα δημόσια ιδρύματα (αυτά που οι ιδιώτες δεν θα θελήσουν να ανοίξουν, διότι είναι ακριβά) θα στέκονται επαρκώς δίπλα στα ιδιωτικά, ενώ τα υπόλοιπα δημόσια σταδιακά θα μαραζώνουν.Η Νέα Δημοκρατία θα υλοποιήσει την ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων, υποβαθμίζοντας περαιτέρω το κύρος του δημοσίου. Έχει δώσει, άλλωστε, επαρκή δείγματα στην κατεύθυνση αυτή σε πλείστους άλλους τομείς δημοσίων πολιτικών.Εξάλλου, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια δεν έρχονται στην Ελλάδα προκειμένου η μεαγαλοαστική τάξη να στέλνει τα παιδιά της να σπουδάζουν σε ιδρύματα κύρους εντός επικράτειας, αλλά προκειμένου οι Έλληνες μικρομεσαίοι των οποίων τα παιδιών δεν περάσανε στις πανελλήνιες να μην τα στέλνουν στην Κύπρο. Εξ ου και ο Έλληνας πρωθυπουργός, βρήκε, απ’ όλες τις χώρες του πλανήτη, ως παράδειγμα προς μίμηση, το κυπριακό μοντέλο. Βέβαια, ο ίδιος δεν υπάρχει περίπτωση να έστελνε ποτέ τα παιδιά του σε κυπριακό πανεπιστήμιο…Υπάρχουν όμως και οι δικές μας ευθύνες, τονίζει ο κ. Χριστόπουλος, όσο πιο εμμονική εναντίον του δημοσίου πανεπιστημίου είναι μια κυβέρνηση –και η παρούσα είναι κατεξοχήν– τόσο περισσότερο κρατικό το καθιστά, απονεκρώνοντας τη δημιουργικότητα και την αυτονομία του, αρνούμενη ουσιαστικά την ενδυνάμωσή του. Η εγκαθίδρυση προσωποπαγών οργάνων αυταρχικής διοίκησης που στοχεύουν στην απόλυτη ευθυγράμμιση τυχόν «κακοτεχνιών» με τη βούληση του υπουργείου, εκεί ακριβώς στοχεύει. Ο 500 σχεδόν άρθρων διαβόητος νόμος Κεραμέως αυτό ακριβώς επιχειρεί.Το ίδιο, τηρουμένων των αναλογιών, έχει φυσικά συμβεί και με την κατώτερη και μέση εκπαίδευση, όπου φτιάξαμε ένα σχολείο ερμητικά κλειστό στην ίδια την κοινωνία. Και αυτό το αποδεχθήκαμε και η κοινωνία και οι υπέρμαχοι του δημόσιου, οι εκπαιδευτικοί κλπ. Δεν λέω ότι μας ενθουσιάζει, πάντως αγώνα εναντίον του δεν κάναμε, ούτε κάνουμε. Τα αποτελέσματα πλέον είναι προφανή: το λύκειο απονεκρώθηκε, η μέση εκπαίδευση φροντιστηριοποιήθηκε, η βαθμοθηρία έγινε εθισμός, το ψυχικό και οικονομικό κόστος στην οικογένεια είναι αδιανόητο, η παραπαιδεία ανθεί, η παπαγαλία έγινε εξάρτηση, οι λεγόμενες «δραστηριότητες» των παιδιών καθορίζουν καθολικά την ζωή των περισσότερων ελληνικών οικογενειών. Το πιο καθοριστικό, τέλος, ο τρόπος εισαγωγής στο πανεπιστήμιο: η κρεατομηχανή των – όντως αδιάβλητων– πανελληνίων που αποτελεί τον απόλυτο τροχονόμο εισαγωγής στα ΑΕΙ.Όλοι γνωρίζουμε ότι με την εξαίρεση των σχολών υψηλής ζήτησης, η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών περνάει σε πανεπιστήμια που δεν επιθυμεί. Να μια αδιανόητη ελληνική ιδιαιτερότητα που έχει βολέψει το σύστημα – και μας μαζί– απονεκρώνοντας τη δημιουργικότητα και διάθεση για δουλειά των νέων ανθρώπων.Πιστεύω, λέει,  πως οποιαδήποτε προσπάθεια ανασυγκρότησης της δημόσιας εκπαίδευσης πρέπει να ξεκινάει κυρίως από τα κάτω. Μας αρέσει λοιπόν αυτό το σκουριασμένο σχολείο που στέλνουμε τα παιδιά μας; Δεν θα έπρεπε να σκεφτούμε σταδιακά την απαλλαγή από τον Μολώχ των πανελληνίων, τουλάχιστον για τις σχολές χαμηλής ή μεσαίας ζήτησης; Αυτό από μόνο του θα στερούσε πολλά επιχειρήματα από τους απολογητές του ιδιωτικού πανεπιστημίου που απλώς διερωτώνται γιατί τα παιδιά να βγαίνουν στο εξωτερικό να σπουδάζουν, ενώ θα μπορούσαν να σπουδάζουν εδώ.