Μας στρίμωξε! Του πήρε δυόμιση μήνες αλλά τα κατάφερε.

Μηδένισε τις αποστάσεις, αγνόησε σχέδια, προγραμματισμούς, προϋπολογισμούς, ετοιμασίες πασχαλιάτικες , ταξιδιωτικές, καλοκαιρινές, σχολεία, εξεταστικές και είπε να ξαποστάσει και στα μέρη μας. Τι κορωνοϊός είναι αυτός δεν μπορώ να καταλάβω. Τι θέλει από εμάς επίσης το ίδιο. Άσε που δεν μας μαρτυράει το πότε θα ξεκουμπιστεί.

Μας φόβισε, μας στρίμωξε, μας άλλαξε συνήθειες.

Μας έβαλε σε σκέψεις, για τις σκέψεις των «δυνατών», τα σχέδια τους για τους λαούς, το επίπεδο διαβίωση μας, τα γεωπολιτικά παιγνίδια, τους εμπορικούς πολέμους κι ότι άλλο ζούμε, συζητάμε τα τελευταία χρόνια.

Μας πέρασε στην απέναντι πλευρά. Χάσαμε το βηματισμό μας, η  ταχύτητα της κίνησης του ήταν αυτή που το κατάφερε. Μπήκαμε στον κύκλο των προειδοποιήσεων και των εκκλήσεων. Η αγορά κι η οικονομία πάγωσαν. Η ανάπτυξη κι οι επενδύσεις επανεκτιμώνται μέσω τηλεδιασκέψεων. Οι προϋπολογισμοί κρατών, οικογενειών μετρούν απώλειες, επανασχεδιάζονται. Οι προγραμματισμοί πάνε πίσω. Ο τουρισμός μαζεύει τα κομμάτια του. Εργασιακά κι ασφαλιστικό περιστρέφονται γύρω από το φαύλο κύκλο της πρόκλησης. Οι λύκοι κάνουν πάρτι. Ανατιμήθηκαν τα απλά τα αυτονόητα, μια μάσκα μια λοσιόν οινοπνεύματος . Εμείς καταναλώσαμε όσα αντισηπτικά, αντιβακτηριδιακά δεν είχαμε καν ακουμπήσει στον πρότερο βίο μας. Στη συνέχεια… στη συνέχεια ποινικοποιήσαμε το βήχα, το φτάρνισμα, το συνάχι, το κρυολόγημα, το χαρτομάντιλο στο χέρι… Στον πόλεμο όπως λένε πάντα υπάρχουν απώλειες.

Μας έδειξε όμως και κάτι άλλο, τη σπουδαιότητα της ατομικής ευθύνης, της αξίας της ανθρώπινης ζωής, της προστασίας των αδύναμων, την αγάπη της ζωής που κακοποιούμε χωρίς αναισθητικό.

Η επίθεση του κορωνοϊού μας υπενθύμισε πως ανάμεσα μας ζουν κι εργάζονται επαγγελματίες που σέβονται τον εαυτό τους και το κοινωνικό σύνολο, αγαπούν τον άνθρωπο: γιατροί, νοσηλευτές, φαρμακοποιοί, εργαζόμενοι στο λιανικό εμπόριο, στην καθαριότητα…

Η ατομική μας ευθύνη με «φόβο» ή όχι ενεργοποιήθηκε σε μέγιστο βαθμό. Οι εξαιρέσεις των μικρόψυχων κι αδιάφορων καταδικάστηκαν κι απομονώθηκαν. Η προστασία των αδύναμων των γονιών μας και των γονιών τους επέστρεψε εκεί που θα έπρεπε να είναι. Η αγάπη για τη ζωή απέδειξε ότι δίνει καθημερινή μάχη για την επιβίωση της, στο σπίτι, τη δουλειά, το δρόμο. Οι προτεραιότητες της Πολιτείας έστρεψαν το βλέμμα τους περισσότερο στον άνθρωπο.

…«Για πρώτη φορά το κράτος δεν θέλησε να εξυπηρετήσει τους πολίτες για ψηφοθηρικούς λόγους. Ο Έλληνας αρχίζει και καταλαβαίνει ότι το κράτος, οι δημόσιες υπηρεσίες, το σύστημα Υγείας υπάρχουν για αυτόν. Αλλά πρέπει και αυτός να υπάρξει για εκείνα», εκτίμησε σε πρόσφατη συνέντευξή του στο iefimerida.gr  ο φιλόσοφος Στέλιος Ράμφος. «Για να συμβεί αυτό» συνέχισε, «πρέπει ο Έλληνας να μεγαλώσει. Το μεγάλο θέμα είναι ότι οι άνθρωποι δεν έχουν κατορθώσει να μεγαλώσουν μέσα από τη στενή και κυρίαρχη δομή της οικογένειας στην κοινωνία μας. Δεν λέω να διαλυθεί η οικογένεια, αλλά να μην καθορίζει την ψυχοσύνθεση και τον χαρακτήρα του παιδιού όπως ως τώρα. Η ευθύνη είναι να πάρουμε τον εαυτό μας στα χέρια μας. Μέχρι τώρα αφηνόμασταν σε άλλους να κανονίζουν για εμάς. Το ψυχολογικό είναι πλέον διαφορετικό, είμαστε έτοιμοι για μια ωρίμανση που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ως τώρα. Πάμε για μια πίστη που μπορεί να συμβιβαστεί με τη λογική. Και ο τρόπος που η πίστη συμβιβάζεται με την λογική λέγεται ευθύνη. Αυτό, μπροστά στον κίνδυνο του κορωνοϊού αποκτά τεράστια δυναμική.
Το πρόβλημά μας είναι ότι είμαστε μικρά παιδιά με ανεξέλεγκτες συναισθηματικές συμπεριφορές Αυτό μπορεί να το συγκρατήσει η ευθύνη, γιατί εκεί το συναίσθημα αποκτά μορφή. Όχι να καταργηθεί το συναίσθημα, αλλά να μπορεί να ελεγχθεί προς όφελος πια του άλλου. Όταν είναι ατομικό το συναίσθημα, είναι αλαζονεία. Όταν το συναίσθημα είναι ευθύνη, τότε είναι προσφορά και άνοιξη. Έχει μεγάλη σημασία, γιατί τώρα κρίνονται βασικότατα ζητήματα του νεοελληνικού πολιτισμού».
Υποχρεούμαστε πια να είμαστε πολίτες μετά τα γεγονότα με τον κορωνοϊό. Ενώ μέχρι τώρα ακολουθούσαμε την τακτική «εγώ πάω στα καφενεία, πάω όπου θέλω, κάνω ό,τι θέλω». Σαν αναρχούμενοι ιδιώτες. Κρίσιμο πρόβλημα του νέου ελληνισμού ήταν και είναι η αντίδρασή μας προς το κράτος. Τώρα γεννιέται κάτι καινούργιο και μάλιστα με ένα κράτος που το τελευταίο διάστημα έδειξε δείγματα ότι υπάρχει: την επιτυχία στον Εβρο και τη διαχείριση του κορωνοϊού. Δηλαδή πια βλέπουμε ότι υπάρχει ένα κράτος και εξαρτάται από τη δική μας στάση, τη δική μας ευθύνη να συντονιστούμε και να προχωρήσουμε μαζί του ως πολίτες του. Αυτή είναι η προϋπόθεση του εκσυγχρονισμού της κοινωνίας μας, στο μέτρο που αυτό γίνεται και που τα στοιχεία ταυτότητας υποχωρούν μπροστά στην ευθύνη -γιατί η αλήθεια είναι ότι η ταυτότητα γυρνά στον εαυτό μας, έχει έναν εγωκεντρισμό, ενώ η ευθύνη μάς υποχρεώνει σε διαφορετικές συμπεριφορές. Δυστυχώς θα φτάσουμε σε αυτό μέσα από νεκρούς, μέσα από κινδύνους. Μπορούμε να το δούμε όμως ως τρομερή ευκαιρία εσωτερικής αλλαγής. Ουδέν κακόν αμιγές καλού».